Het is een vraag die me jammer genoeg vaak wordt gesteld. Vaders beklagen zich over het feit dat ze wel mogen betalen voor hun kinderen maar die kinderen niet meer zien door wat de moeder over hen vertelt. Of vaders zetten hun tienerdochter op tegen de moeder die een nieuwe relatie heeft. Wat moet je dan doen in zo’n situatie?
Een eerste stap is zoals altijd dat we samen de situatie zo goed mogelijk in kaart brengen. Hoe is de scheiding verlopen? Wat was daarvan de invloed op de kinderen en welke regeling is er gekomen voor de kinderen?
Een volgende stap is nagaan wat er nu juist aan de hand is. We spreken enkel over ouderverstoting of ‘Parental Alienation Syndrome’ (PAS) wanneer, vaak na een echtscheiding, een kind vijandigheid gaat vertonen ten aanzien van één ouder. Dus niet wanneer er een goede reden zou zijn voor dergelijk gedrag, bijvoorbeeld wanneer die ouder het kind misbruikt.
Maar wie verstoot wie?
Vaak ziet een ouder het ontstaan van de verstoting in het gedrag van de andere ouder. Er wordt gedacht in categorieën met aan de ene kant de slechte, uit wraak tot verstoting aanzettende ouder en aan de andere kant de onschuldige, verstoten ouder.
Mijn ervaring is dat het vaak zeer afhankelijk is van het karakter van het kind of er een breuk komt tussen dat kind en één van de ouders. Zo gebeurt het vaak dat binnen eenzelfde gezin het ene kind wel en het andere kind niet breekt met een ouder. Afwijzing kan ontstaan uit scheidingsangst (bij jonge kinderen), uit oppositie (bij pubers) of uit gewoonte (bijvoorbeeld wanneer voor de scheiding de ene ouder alle praktische zorgen over het kind op zich nam).
We moeten in elk geval ervoor zorgen niet te vervallen in een eindeloze waarheidsdiscussie. Het gezin is een dynamiek, een systeem waar er wederzijds invloed wordt uitgeoefend tussen de kinderen, de ouders en personen buiten het gezin. Het is veelal niet mogelijk om één specifieke oorzaak aan te duiden en elke situatie, elk gezin is uniek.
En nu concreet
Wat je als ouder of als buitenstaander vooral niet mag doen is afwachten en niets doen. Doe er vooreerst alles aan om contact te houden met je kind. Jij bent de ouder. Blijf niet afzijdig omdat je misnoegd bent over het gedrag van je kind. Hoe langer een goede regeling op zich laat wachten, hoe moeilijker het wordt om een scheef gegroeide situatie terug recht te trekken.
Als het niet lukt om zelf met je ex tot een akkoord te komen waarin elkeen zich kan vinden, laat de boel dan niet escaleren maar zoek professionele hulp. Ook de manier waarop er best wordt ingegrepen verschilt van gezin tot gezin. Soms helpt therapie, in andere gevallen kan een bemiddelaar het gesprek gaande houden. Als dat niet lukt is het in sommige gevallen beter om de zaak voor te leggen aan de familierechter die de knoop zal doorhakken.
In een volgende bijdrage bespreek ik de mogelijkheden om via de rechtbank een verblijfsregeling te bekomen en deze zo nodig af te dwingen.
Heb je vragen over ouderverstoting of nood aan een ondersteunend gesprek, aan advies? Neem dan contact op via deze link of www.vanhoecke-advocaat.be/contact